"Αδιάβαστος" παρουσιάστηκε ο ΑΡΗΣ μας  κόντρα στην Βέροια και από πολύ νωρίς βρέθηκε να κυνηγάει το σκορ σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε πολύ πιο στραβά από όσο θα περίμεναν και οι πλέον απαισιόδοξοι. Ευτυχώς οι παίκτες μας χωρίς να πιάσουν σπουδαία απόδοση κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το αριθμητικό πλεονέκτημα μιας και ο Κουκουλάκης αυτή την φορά δεν έκλεισε τα μάτια στο αντιαθλητικό παιχνίδι των παικτών της Βέροιας και κατάφεραν να πάρουν μια πολύτιμη νίκη που εκτός από την ουσία που είναι οι 3 βαθμοί τονώνει και την ψυχολογία των παικτών μας για την συνέχεια του πρωταθλήματος.

Αν και ως τώρα το τεχνικό δίδυμο είχε εντυπωσιάσει με τις επιλογές του σήμερα φάνηκε αδιάβαστο αλλά και ελαφρώς χαμένο σε κάποιες εμμονές. Την Βέροια δεν είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω αλλά βλέποντας αυτόν τον Ολαϊτάν(για τον οποίο έγινε αρκετός ντόρος μέσα στην εβδομάδα μιας και χάθηκε μέσα από τα χέρια μας) τον οποίο γνώριζε αρκετά καλά ο Ν.Πασιαλής μιας και αυτός είχε εισηγηθεί την απόκτηση του δεν βλέπω πως μπορούσε ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Οικονομόπουλου να μπορέσει να τον σταματήσει ιδίως σε ένα παιχνίδι αντεπιθέσεων όπου ο νεαρός θα έπρεπε να βγαίνει και σχετικά ψηλά. Ένα μαρκάρισμα που έπρεπε να το ανεχτούμε για 25' περίπου και αποτελούσε μόνιμη πληγή για την άμυνα μας. Και να μην έβγαινε το γκολ από το λάθος στον χώρο του κέντρου στο δεύτερο λεπτό έτσι όπως λειτουργούσε η άμυνα μας από την πλευρά του Οικονομόπουλου το γκολ θα το τρώγαμε. Εκεί κάπου τα έχασαν οι παίκτες και μαζί και ο πάγκος μιας και δεν μπόρεσα να δω την λογική της αλλαγής του Σουνά με του Γκέσιου με τον δεύτερο να αγωνίζεται στα δεξιά μπροστά από τον Καζναφέρη σε μια θέση που ως τώρα δεν έχει δείξει να μπορεί να προσφέρει. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον πανικό ήρθε και ο τραυματισμός του Πουλίδο και έτσι γρήγορα γρήγορα 2 αλλαγές πήγαν στο καλάθι των αχρήστων και οι δυνατότητες για περαιτέρω διορθώσεις απο τον πάγκο περιορίστηκαν. Για καλή μας τύχη ο Κουκουλάκης σε αυτή την επίσκεψη του Κλ.Βικελίδης δεν ήρθε να μας βγάλει έξω από τα ρούχα σαν εκείνο το αξέχαστο παιχνίδι κόντρα στην Καβάλα με 3 πεντακάθαρα πέναλτι από τα οποία δεν σφύριξε ούτε ένα. Έτσι ανά 3 δολοφονικά χτυπήματα των παικτών της Βέροιας έβγαζε και μια κίτρινη κάρτα και από την στιγμή που οι παίκτες τηγς Βέροιας δεν έβαζαν μυαλό και αν και έμειναν από το 44' με 10 παίκτες συνέχιζαν να κλωτσάνε και να βαράνε χωρίς μέτρο και λογική και κάπου στο 60' έμειναν και με 9 παίκτες. Αρκετές φορές έχουμε δει το σενάριο η ομάδα μας να κολλάει και να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί το αριθμητικό πλεονέκτημα αλλά ευτυχώς σήμερα αφήσαμε τις κακές συνήθειες στην άκρη. Στο 56' ο Αγκάνθο έδειξε για ακόμη μια φορά την κλάση του και έχοντας βάλει πλάτη πολύ ωραία τον αμυντικό που τον μάρκαρε με ένα απλό μυτάκι άλλαξε την πορεία της μπάλας μετά από κεφαλιά του Γκέσιου που πλέον έπαιζε δίπλα στον Αγκανθο και έκανε το 1-1. Η είσοδος του Καπετάνου, ενός παίκτη που ταίριαζε πάρα πολύ στο σημερινό παιχνίδι αλλά για ανεξήγητο λόγο έμεινε στον πάγκο έδωσε στον ΑΡΗ καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και σωστά γεμίσματα. Με βαθιές μπαλιές και σέντρες από πλάγια η πίεση προς την αντίπαλη εστία γινόταν εντονότερη και η αισιοδοξία για την ολική ανατροπή είχε επιστρέψει. Κάπως έτσι μετά από ένα καλοχτυπημένο κόρνερ η μπάλα κατέληξε στα πόδια του Γκέσιου και με σουτ έξω από την μεγάλη περιοχή έστειλε την μπάλα στα δίχτυα με τον τερματοφύλακα της Βέροιας να μην μπορεί να δει την πορεία της μπάλας μιας και είχε πολλούς παίκτες μπροστά του.

Η ανατροπή έγινε, ο στόχος επετεύχθη και οι 3 βαθμοί κατοχυρώθηκαν. Ως εδώ όλα καλά αλλά θα πρέπει το τεχνικό δίδυμο να ψάξει να βρει τις λύσεις για την ανάπτυξη του παιχνιδιού γιατί όπως έχει φανεί σχεδόν όλα τα παιχνίδια στο Κλ.Βικελίδης κάπως έτσι θα κυλάνε. Κλειστές άμυνες που θα περιμένουν να εκμεταλλευτούν τα λάθη μας για να βγουν μπροστά. Μπορεί σήμερα να μας βγήκε τελικά το παιχνίδι αλλά το φαινόμενο να παίζει σχεδόν ολόκληρο ημίχρονο ο ΑΡΗΣ με 2 παίκτες παραπάνω συμβαίνει κάθε 100 χρόνια! Μάλιστα χαρακτηριστικό της γκαντεμιάς μας είναι ότι αν και φαινομενικά παίζαμε με 2 παίκτες παραπάνω όταν αποβλήθηκε ο Καζναφέρης και σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του  Παπαστεργιανού που κούτσαινε σχεδόν όλο το μισό του Β ημιχρόνου μείναμε και εμείς με 9. Πάντως όσο ψυχοφθόρο και αν ήταν το παιχνίδι το φινάλε ήταν γλυκό. Με 10 βαθμούς συγκομιδή και 4 βαθμούς διαφορά από την επικίνδυνη ζώνη μπορούμε να πάρουμε μια ανάσα και να αποβάλλουμε τις αρνητικές μας σκέψεις. Παιχνίδια σαν το εκτός έδρας με τον Λεβαδειακό που ακολουθούν φαντάζουν ιδανικά απέναντι σε ποιό ανοιχτές άμυνες να χτυπήσουμε στην αντεπίθεση όπου τα καταφέρνουμε καλύτερα και να πάρουμε καθοριστικούς βαθμούς. Ο κόσμος δεν ήταν αρκετός και ο εκνευρισμός ήταν έντονος. Καλό είναι να κάνουμε όλοι λίγο υπομονή παραπάνω και κατά την διάρκεια του αγώνα να εμψυχώνουμε τους παίκτες μας παρά να τους γεμίζουμε με άγχος. Με 1-2 ακόμη καλά αποτελέσματα είναι σίγουρο ότι η ψυχολογία όλων θα έχει αλλάξει και θα ίσως να καταφέρουμε να δούμε μια μίζερη χρονιά σαν ένα βήμα για κάτι πολύ καλύτερο τα επόμενα χρόνια!

ΥΓ. Άραγε εκεί στις σουίτες και στα επίσημα είχαμε αγκαλιές και φιλιλα μεταξύ πρώην παραγόντων που "μεγαλούργησαν" στον ΑΡΗ μας και αυτών που δεν ακόμη δεν έχουν ξεκολλήσει από τις καρέκλες τους?